សិក្សាអត្ថបទរឿងរាមកេវ្តិ៍

សិក្សាអត្ថបទរឿងរាមកេវ្តិ៍

I.បង្ហាញអត្ថបទ និង អ្នកនិព្ធរឿងរាមកេវ្ដិ៍

១.ប្រភពរឿង

ជាការពិតណាស់ រឿងរាមកេវ្ដិ៏បានជ្រាបចូលមកក្នុងប្រទេសកម្ពុជាតាំងពីយូលង់ណាស់មហើយគឺមុនសម័យមហានគរទៅទៀត ពោលគឺឃើញចារឹកទុកនៅលើផ្ទាំងសិលាប្រាសាទអង្គរវត្តបានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដែលទាំងនេះបានបញ្ជាក់ឲឃើញថា បុព្វបុរសខ្មែរកាលពីជំនាន់ដើមមានការចងចាំសាច់រឿងបានស្ទាត់ជំនាញខ្លាំងណាស់ ។ តើរឿងរាមកេវ្ដិ៏មានប្រភពពិតប្រាកដ៏យ៉ាងណាដែរ?

ផ្អែកតាមឯកសារសារណា(១)បញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ឧត្ដមសិក្សាក្រោមប្រធានបទ ប្រៀបធៀបរឿងរាមកេវ្តិ៏និងរ៉ាមគៀន យើងឃើញថាមានការលើកជាមតិប្លែកៗគ្នាដោយសំអាងទៅលើហេតុផលផ្សេងៗរៀងខ្លួន ។ ជាក់ស្តែងយើងឃើញមានយោបល់របស់លោក សរ សារុន លើកឡើងថា សំអាងលើរឿងរាមកេវ្ដិ៏របស់ព្រះអង្គម្ចាស់ វឌ្ឍនឆាយាវង្ស ដែលបោះពុម្ភផ្សាយដោយ វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យដែលមាន ១៦ខ្សែ គឺពីខ្សែទី១ ដល់១០ និងពីខ្សែទី៧៥ ដល់៨០ ឃើញមានការបាត់បង់ពីខ្សែទី១១ ដល់ទី៧៤ ។ លោកជឿថារឿងដែលនៅសេសសល់នេះមានអ្នកនិពន្ធពីររូបផ្សេងគ្នា ព្រោះដោយសំអាងលើការប្រើប្រាស់ពាក្សពេចន៏ និងវិធីសាស្រ្តមានការខុសប្លែកគ្នាឆ្ងាយ គឺពីខ្សែ៧៥ ដល់៨០មានការងាយស្រួលចំពោះអ្នកអាន អ្នកស្ដាប់ណាស់ ។

ចំណែកខ្សែដែលបានបាត់បង់ទៅ គេក៏មានចម្ងល់ដែរថា តើវាបាត់ទៅណា? បាត់មែនឫទេ? បើបាត់ហេតុអ្វីចំបាច់បង់លេខទៅបញ្ចប់នៅលេខ៨០ទៅវិញ?

ចំពោះមូលហេតុនៃការបាត់បង់នេះលោក លាង ហាប់អាន មានទស្សនះថា(2)វាអាចនៅរាត់រាយតាមវត្តអារាម ឫទីជនបទនានាដែលយើងពុំបានដឹង ព្រោះទីវត្តអារាមមិនត្រឹមតែជាកន្លែងសម្រាប់បូជាសាសនាប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជាឃ្លាំងសម្រាប់រក្សាគម្ពីរក្បួនខ្នាត តម្រាបុរាណ ហើយបច្ចុប្បន្នវាជាសម្បត្តិវប្បធម៏ជាតិដ៏សំខាន់ទៀតផង ។ បើមិនដូច្នោះទេ គម្ពីរក្បួនខ្នាតទាំងនេះអាចត្រូវពួកបរទេស ដែលលុកលុយមាន សៀម បារាំង យួន ជាដើម បានប្រមូលយកទៅតម្កល់ទុកជាឯកសាររបស់ពួកវា យកទៅកែច្នៃបន្លំតាមវិធីផ្សេងៗជាដើម ដូចជា តម្រានានា និងរបស់មានតម្លៃគ្រប់ប្រភេទ រួមទាំងសិលាចារឹក រូបចម្លាក់ ក្បាលអ្នកតានានា ដែលខ្មែរបានបាត់បង់ទៅហើយបែរជាឃើញមានការតាំងនៅសារមន្ទីរទីក្រុងបាងកកទៅវិញ ។

ទស្សះនេះស្របគ្នានឹងការបញ្ជាក់របស់លោក អៀវ កើស(៣)ដែលយល់ថា សៀមមានទំនាក់ទំនងជាមួយខ្មែរតាំងពីស.វទី៣ មកដល់ស.វទី១៣ ហើយបន្ទាប់មកគឺពេលដែលវាយដែញខ្មែរឲចាកចេញពីក្រុងអង្គរ និងពេលដែលសៀមវាយបំបែកបន្ទាយលង្វែកនាចុងស.វទី១៦ សៀមកាន់តែទទួលអរិយធម៍ពេញទី ដោយបានប្រមូលគម្ពីរ សាស្រា្ត តម្រាផ្សេងៗផង ព្រមទាំងកៀរអ្នកប្រាជ្ញរាជបណ្ឌិត ប្រជាជនខ្មែរ និងទ្រព្យសម្បត្តិមានតម្លៃជាច្រើនទៀតយកទៅស្រុកវា​។ ភាពស្របគ្នានេះបញ្ជាក់ថារឿងរាមកេវ្តិ៏ពិតជាត្រូវបាត់បង់ពីខ្សែទី១១ដល់ទី៧៤មែន ។ ប៉ុន្តែបើក្រលេកមើលទស្សនះថ្មីមួយទៀតដែលបានបង្ហាញពីការយល់ឃើញផ្សេងពីនេះទៅទៀត នៅក្នុងសារណាបរិញ្ញាបត្ររបស់និស្សិត ជូ កែវ(៤)ក្រោមចំណងជើងថា ប្រៀបធៀបតួអង្គរឿងរាមកេវ្តិ៏និងរាមាយណ:បានបកស្រាយថា រឿងរាមកេវ្តិ៏អាចនឹងមិនត្រូវបាត់បង់ទេ ពីព្រោះយល់ថាតាមដំណើររឿងខ្សែទី១០ នេះក្រុងរាពណ៏បានបាត់បង់កូនទាំង១០ និងសេនាពូកែអស់ហើយពុំមានលទ្ធភាពធ្វើចម្បាំងទៀតទេ បើទៅមិត្តឈ្មោះមូលផល័មនៅនគរក្រៅ ចក្រវាឡ គង់នឹងមានលទ្ធភាព បន្តសង្គ្រាមយ៉ាងច្រើនខ្សែប៉ុណ្ណោះក៏នឹងត្រូវចប់ទៅហើយ ។ ចំណែកការបង់រំលងលេខនោះឯកសារដែលបានស្រាយថា គឺដើម្បីឲស្របទៅនឹងជន្មាយុរបស់ព្រះពុទ្ធ គឺកំឡុងពេលដែលអ្នកនិព្ធជាពុទ្ធសាសនិកដែលព្យាយាមទាញរឿងរាមកេវ្តិ៏ឲខុសពីរាមាយណ:ដោយហេតុថាព្រះពុទ្ធមានព្រះជន្ម៨០ព្រះវស្សា ទើបអ្នកនិព្ធបង់លេខពី៨០ចុះមកវិញ ។

ផ្ទុយមកវិញតាមទស្សន:លោក ឃីង ហុកឌី(៥)យល់ថា ខ្សែទី៨០មិនមែនជាទីបញ្ជប់នៃរឿងរាមកេវ្តិ៏ទេ ហើយនៅចន្លោះខ្សែទី១០ដល់ទី៧៤ ដោយបាត់ឯកសារទៀតផង ។ ដោយពឹងលើការស្រាវជ្រាវចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៦៧ មកដល់បច្ចុប្បន្ននៅក្នុង និងក្រៅស្រុក លោកបានរកឃើញឧបកថាមួយទៀតដែលនៅមាននៅក្នុងច្បាប់នានា ហើយដែលអ្នកឯកទេសបានធ្វើការសិក្សាមកហើយ ។ ឯកសារនេះតម្កល់នៅបណ្ណាល័យអាស៊ីក្រុងប៉ារីស ចុះលេខ៣៩Bដែលជាអំណោយរបស់លោក អៃម៉ូនីញេ(E.Aymonier) ៕

តាមការអះអាងយើងឃើញថា មានការសមស្របមតិលោក លាង ហាប់អាន ពីបញ្ហាដែលថារឿងរាមកេវ្តិ៏ខ្សែកណ្តាលនេះ ត្រូវបានបាត់បង់ពីការយារយីពីបរទេស លោកបានបង្ហាញពី ឯកសាររបស់ខ្មែរតាំងពីក្បួនខ្នាត គម្ពីក្រាំងស្លឹករឹត ដែលត្រូវបានទៅទុកនៅក្នុងបណ្ណាល័យនៃសារមន្ទីឯបរទេស មានទីក្រុងប៉ារីសខ្លះ ទីក្រុងឡុងខ្លះ និងប៊ែឡាំងខ្លះ ។ ពួកគេបានធ្វើការដឹកជញ្ជូនទាំងកប៉ាល់ៗទៅប្រទេសគេ ។

ចំណែករឿងនៅឯទីក្រុងមូស្គូល ក្នុងបណ្ណាល័យលេនីនមានសាស្រ្តាចារ្យខ្មែរច្រើនណាស់ តែគេបែរជាដាក់ថាក្បួនតម្រាសៀមទៅវិញ ។ ប៉ុន្តែការពិតក្បួនខ្នាតទាំងនេះសុទ្ធសឹងជារបស់ខ្មែរ ។ ឧបកថាដែលទើបនឹងរកឃើញថ្មីនេះ មានចំណងជើងថា ‘រាមកេវ្តិ៏កាលវៃយ-រាពណ៏សណ្ដំយកព្រះរាមបាន’ ។ ការសិក្សារឿងរាមកេវ្តី៏កន្លងមកពុំទាន់ឃើញមានរឿងថ្មីនេះនៅឡើយទេ ព្រោះគេច្រើនតែនិយមវីភាគនិងបកប្រែជាភាសាបារាំង ឫអង់គ្លេស ។ តែរឿងរាមកេវ្តិ៏របស់ព្រះអង្គម្ចាស់វឌ្ឍនឆាយាវង្ស ដែលផ្សាយចេញពីពុទ្ធសាសនបណ្ឌិតក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកស្រី S.Karpeles លោក ឃីង ហុកឌី យល់ថាឯកសារថ្មីនេះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ ពោលគឺគ្រាន់តែជាផ្នែកមួលដែលផ្សាភ្ជាប់តែប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺនៅខ្វះឯបកថាស្ដីពីការបរាជ័យបញ្ចប់របស់រាពណ៏ មរណះភាពរបស់រាពណ៏ ការលុយភ្លើងបង្ហាយភក្តីភាពរបស់នាងសីតា និងការត្រលប់ចូលអយុធ្យារបស់ព្រះរាម ព្រះលក្ម្សណ៏ និងនាងសីតា ។ ដូច្នេះប្រសិនបើមានឧបកថា៣ឫ៤បន្ថែមទៀតនោះ រាមកេវ្តិ៏ខ្មែរប្រហែលជាអាចនឹងពេញលេញគ្រប់គ្រាន់ជាមិនខាន ។

ឧបកថា ‘វៃយរាពណ៏សណ្ដំយកព្រះរាមបាន’ដែលយើងរកឃើញនេះ ជាឯកសារសរសេរដោយដៃនៅលើក្រដាសជាបទពំនោលទាំងអស់មាន៦៤វគ្គ បានសេចក្ដីថាសរុបត្រូវជា១៩២៩ឃ្លា តែខ្វះ១ឃ្លាក្នុងវគ្គ៤៩៦ ។ ឯកសារនេះសរសេរជាអក្សរជ្រៀង ហើយដែលលោក អៃ ម៉ូនីញេ(Aymonier) បានសិក្សាដំបូងនៅខែតុលា ១៨៩៤ ដោយយោងតាមសំណេរដោយដៃខ្លះនៅលើទំព័រដើម ។ លោកហ៊ានបញ្ជាក់បែបនេះគឹយោងលើឯកសារ CF.une episode du Ramakent: Rama endormi par les malesfices de Vairy Raban, Paris L Harmattan, 1995,213p+Photos ។ ក្នុងកម្រងសិក្សាកថានេះ មានសេចក្តីផ្ដើម ការសិក្សាប្រៀបធៀប និងរាមកេវ្តិ៏ពោលដោយតាចក់ រាមកេវ្តិ៏ ថៃ និងរាមកេវ្តិ៏ គំនូរនៅវិហារព្រះកែវមរកតនៅភ្នំពេញ ព្រមទាំងមានសេចក្តីប្រែជាភាសាបារាំង ហើយភ្ជាប់ជាមួយនូវអត្ថបទជាភាសាខ្មែរតាមអក្ខរាវិរុទ្ធច្បាប់ដើម និងអក្ខរាវិរុទ្ធទំនើប ដោយយោងទៅលើវចនានុក្រខ្មែរ បោះផ្សាយនៅពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត ។ ​

&&&&&&&&&

·       ឯកសារយោង

(១) សារណាបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ឧត្ដមសិក្សាប្រៀបធៀបរឿងរាមកេវ្តិ៏ និងរ៉ាមគៀន និសិ្សត សេង សោភា គ.ស.២០០១

(២) សិក្សាអត្ថបទរឿងរាមកេវ្តី៏ខ្សែទី៧០ដល់ខ្សែទី៨០ លាង ហាប់អាន ១៩៩៩ ទំព័រទី២ដល់ទី៦

(៣) ភាសាខ្មែរ អៀង កើស ទំព័រទី២៦៧

(៤) សារណារបស់និស្សិត ជូ កែវ ១៩៩៩ ទំព័រទី៣-៤

(៥) ទិដ្ឋភាពទូទៅនៃអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ឃីង ហុកឌី ១៩៩៧ ទំព័រទី១១៥-១១៦